Józef Chełmoński - (ur. 7 listopada 1849 w Boczkach k. Łowicza, zm. 6 kwietnia 1914 w Kuklówce k. Grodziska Mazowieckiego). Kształcił się w Warszawie w Klasie Rysunkowej i w pracowni W. Gersona. W latach 1871-1874 studiował w akademii w Monachium, ale ważniejszy wpływ wywarło nań tamtejsze polskie środowisko artystyczne (J. Brandt i M. Gierymski). W okreie 1875-1887 głównie w Paryżu, gdzie wystawiał na Salonach i działał jako grafik i rysownik-ilustrator.

Oryginalność, dynamika i egzotyka obrazów Chełmońskiego zapewniły mu dużą popularność w Paryżu, jednakże liczne zamówienia obniżyły poziom artystyczny. Od 1887 na stałe w Polsce, gdzie nastąpiło odrodzenie jego malarstwa. W 1889 osiadł w Kuklówce k. Grodziska Mazowieckiego, tworząc w izolacji od współczesnych mu prądów sztuki. Kilkakrotnie wyjeżdżał na Litwę, Podole, Polesie i Ukrainę; wybitny pejzażysta i ilustrator tamtejszego życia wiejskiego.

Sławę przyniosły mu żywiołowe i wirtuozerskie przedstawienia pędzących zaprzęgów konnych (Czwórka 1881), a także sceny rodzajowe o tematyce wiejskiej (Sprawa u wójta 1873, Na folwarku 1875). Po powrocie do kraju malował liryczne i nastrojowe pejzaże, ożywione niekiedy motywem dzikiego ptactwa (Kuropatwy na śniegu 1891) i sceny podkreślające związek człowieka z naturą (Przed burzą 1896, Bociany 1906).
Współtwórca polskiego malarstwa realistycznego. Zarzucano mu pospolitość i wulgarność (Babie lato 1875). Obdarzony zdolnością chwytania ruchu i chwili w naturze, pozostał jednak obojętny wobec programu impresjonizmu.