Jadwiga Solińska (z domu Orłowska) ur. 29.01.1929 r. w Wąsoszu Grajewskim w rodzinie chłopskiej. Tam też mieszka. Od 12 kwietnia 1940 roku do 19 lutego 1946 roku przebywała z mamą, babcią i siostrą na zesłaniu w ZSRR w Kazachstanie, w rejonie Pawłodaru nad Irtyszem. Tam w 1943 roku zmarła jej babcia. Ojciec ukrywał się podczas wojny przed NKWD. Swoją przygodę z twórczością rozpoczęła w 1944 roku pod wpływem doświadczeń kazachstańskich. Od 1988 roku należy do Stowarzyszenia Twórców Ludowych (Sekcja Sztuki i Literatury Ludowej). Należy do Koła Pisarzy Ludowych Białostocczyzny, Koła Literatów Polskich im. Zbigniewa Herberta. Posiada członkostwo w Drużynie Weteranów – Harcerzy Ziemi Łomżyńskiej – Krąg Seniorów im. Leona Kaliwody. Współpracuje z Muzeum Podlaskim w Białymstoku, Muzeum Rolnictwa w Ciechanowcu oraz ośrodkami kultury w Łomży, Białymstoku. Jest autorką wierszy i teksów prozatorskich, przede wszystkim opowieści wspomnieniowych i wierzeniowych, anegdot, przekazów baśniowych i podaniowych. Zajmuje się plastyką obrzędową, wykonuje m. in.: wycinanki, kwiaty z papieru, palmy wielkanocne, eksponaty ze słomy i malowanych traw, ozdoby choinkowe. Jej eksponaty obrzędowe znajdują się m. in.: w Muzeum Etnograficznym w Warszawie. Swoje działa drukowała m. in. W „Gazecie Rolniczej”, „Gromadzie-Rolnik Polski”, „Gospodyni”, „Łomżyńskim Kwartalniku Kulturalnym”. Poezja ludowa wydawana była przez Wojewódzki Ośrodek Animacji Kultury w Białymstoku. Publikowała w antologiach: Prowadź nas w jasność. Antologia ludowej liryki religijnej, oprac. D. Niewiadomski, Lublin 1994; Pobożnych diabeł kusił. Antologia prozy ludowej, oprac. D. Niewiadomski, Lublin 1997. Opublikowała wiele indywidualnych tomików prozatorskich i poetyckich: Sybiraczkę (1993, 1995, 2000), Złoty dom (1994, 1996), Szczęście (1995, 2001), Grai Ewa (1998), Skarb (1998), Krzak burzanu (1999), Błękitne piekiełko (2000), Teofilę i motyla (2000), Krakowski Lajkonik (2001), Biały rumak (2004), Cygan i Pimpusia (2004), Krasnoludek i myszka (2001), Pypcio i pchełki (2003), „Helenka”, „Dwa słońca”, Siostry z kazachstańskich stepów”, „Dawne tradycje i obyczaje w Wąsoszu Grajewskim i okolicach”, „Św. Zofija kłosy rozwija”.


Pani Jadwiga Solińska jest wszechstronnie uzdolnioną wybitną artystką i pisarką ludową. Występuje jako gawędziarka, jest także animatorką kultury. Największe sukcesy osiągnęła w dziedzinie plastyki obrzędowej, zdobniczej i pisarstwie. Prezentacje Jej sztuki miały miejsce w kraju i za granicą (Bułgaria, Niemcy, Szwecja). W swojej twórczości popularyzuje tradycje i obrzędy ludowe. Dokumentuje i zachowuje dla przyszłych pokoleń i środowisk twórczych materiały o folklorze występującym na terenie białostocczyzny. Wychowuje kontynuatorów tradycji ludowej. Upowszechnia tradycje ludowe wśród dorosłych, młodzieży i dzieci poprzez prezentacje swoich wyrobów w muzeum, domach kultury oraz praktyczne pokazy wytwarzania sztuki ludowej. Cieszą się one zawsze ogromną popularnością, szczególnie pokazy w Białostockim Muzeum Wsi, w czasie których dzieci i młodzież bezpośrednio uczestniczą w wykonywaniu wycinanek, kwiatów i różnych innych ozdób wielkanocnych i bożonarodzeniowych. Bierze corocznie udział w Targach Sztuki Ludowej podczas Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą.

Jak pisał Jan Leończuk, poeta, prezes Oddziału Związku Literatów Polskich: … w folklorze zapisanym piórem i pamięcią Jadwigi Solińskiej z Wąsosza Grajewskiego mieści się niewyczerpywalne bogactwo kultury ludowej. I choć zamilkły wiejskie ławeczki, a drzwi domów zatarasowały ołtarze telewizorowe – pozostaje nadzieja, że „czas zatrzymany” we wrażliwej pamięci poetki pozostanie i rozrastać się będzie twórczą wrażliwością potomnych. Za swoją działalność Pani Jadwiga Solińska otrzymała: Srebrny Medal „Zasłużony kulturze – Gloria Artis”, Nagrodę im. Oskara Kolberga „Za zasługi dla kultury ludowej”, Odznakę Zasłużony Działacz Kultury, Krzyż Sybiraków, Krzyż Zesłańca Sybiru, Nagrodę Zygmunta Glogera.