Ziemowit Skibiński urodził się 16 stycznia 1945 r. w Poddębicach w rodzinie urzędniczej. Po uzyskaniu matury w 1962 r. w miejscowym Liceum Ogólnokształcącym im. Marii Konopnickiej podjął studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Łódzkiego, które ukończył w 1967 r., uzyskując tytuł magistra historii na podstawie rozprawy z historii powszechnej średniowiecza.

Po studiach pracował jako nauczyciel w liceum w Poddębicach. W latach 1970-1975 był zatrudniony na etacie asystenta, następnie starszego asystenta w Międzywydziałowym Studium Nauk Politycznych UŁ, gdzie z powodów politycznych został w 1975 r. zawieszony w czynnościach dydaktycznych i oddelegowany do pracy w redakcji „Słownika Pracowników Książki Polskiej". W październiku 1978 r. pod pretekstem natury administracyjnej został zwolniony z pracy na Uniwersytecie Łódzkim w ramach szerszej akcji represyjnej. Przez ponad rok pozostawał bez pracy, częściowo tylko będąc zatrudniony na pół etatu w Stacji Naukowej Mazowieckiego Ośrodka Badań Naukowych w Łowiczu.

W 1979 r. obronił na Wydziale Filologicznym UŁ dysertację doktorską o poezji Mariana Piechala. Od stycznia 1980 r. po licznych interwencjach, m.in. Zarządu Głównego Związku Literatów Polskich, został ponownie zatrudniony na Uniwersytecie Łódzkim, tym razem na etacie adiunkta w Katedrze Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej. Od 1995 r. po kolejnym zwolnieniu z pracy na UŁ był wykładowcą w Mazowieckiej Wyższej Szkole Humanistyczno-Pedagogicznej w Łowiczu, a następnie w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Ciechanowie i Mławie, gdzie prowadził wykłady z literatury i historii kultury.

W 2004 roku ciężka choroba uniemożliwiła mu kontynuowanie pracy zawodowej. Zmarł 10 lutego 2006 w Dąbrowie Zduńskiej k. Łowicza, gdzie zamieszkiwał od 1972 r. Pochowany został w Poddębicach.

Debiutował w 1958 r., jako czternastoletni uczeń ósmej klasy liceum, sonetem „Stawy leśne", zamieszczonym w regionalnym czasopiśmie „Ziemia Łęczycka". Od 1960 r. był związany z łódzkim środowiskiem literackim, początkowo w Korespondencyjnym Klubie Młodych Pisarzy, który działał przy Zarządzie Wojewódzkim Związku Młodzieży Wiejskiej, a od 1963 r. w Kole Młodych przy łódzkim oddziale Związku Literatów Polskich, gdzie pełnił dwukrotnie funkcję przewodniczącego Koła. Członkiem Związku Literatów Polskich został w 1977 r. W latach 1978-1981 wchodził w skład zarządu łódzkiego oddziału ZLP i przez pewien czas pełnił funkcję opiekuna Koła Młodych.

Od 1981 r. (do czasu rozwiązania ZLP w 1983 r.) współtworzy! i należał do Klubu Pisarzy Łódzkich Oddziału Warszawskiego ZLP z siedzibą w Łodzi. Z inicjatywą jego powołania wystąpiła grupa pisarzy łódzkich krytycznie oceniająca sytuację wewnętrzną panującą w oddziale łódzkim ZLP, podporządkowaną polityce władz.

Od 1989 r. należał do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W latach 1990-1993 był prezesem zarządu oddziału łódzkiego SPP. Działał w wielu towarzystwach regionalnych w Łowiczu i Poddębicach. Prowadził działalność odczytową i publikacyjną związaną z tematyką regionalną. W tym zakresie opublikował m.in. w cyklu „Sylwetek Sieradzkich" prace: Tekla Łubieńska (1985) i Konstanty Tyminiecki (1987); antologie poezji: Pejzaż łowicki (1986), Poeci Siódmej Prowincji (1996; współautorzy: R. Orlewski, J. K. Szczęsny), Antoni Szabrański - Do Boga (1999; grafiki P. Duraj); rozprawki: Salon oświeceniowy w Poddębicach (1988), Dwór księżnej Sanguszkowej w Poddębicach (1994) i przewodnik Dotykanie przeszłości (2000; ilustr. P. Duraj) związany z zabytkami powiatu poddębickiego.

Poczynając od 1968 r. odbywał liczne podróże literackie (odwiedzając Rosję -jeszcze przed rozpadem ZSRR, Krym, Rumunię; parokrotnie Grecję, zachodnie wybrzeże Azji Mniejszej, Włochy oraz Litwę). W latach 1980-1981 był członkiem zespołu redakcyjnego łódzkiego kwartalnika „Osnowa", a od 1996 współpracował z miesięcznikiem „Tygiel Kultury" i dwutygodnikiem „Masovia Mater".

Był autorem zbiorów wierszy: Książę (1965), Maski 1973), Anachoretes (1976), Dalekie źródła (1978), Ten trzeci (1981), Anthropos anthropon genna (1989), Przedwieczerz (1991), Dar (1995), Prześwit. Wybór wierszy (1995), Poczucie piękna (1998), Mieszkałem w wielu... (2005); prac historycznych i krytycznoliterackich: Motyw księgi w poezji Mariana Piechala (1980), Nadzieje i zwątpienia. O poezji Mariana Piechala (1982), Motyw księgi w poezji Cypriana Norwida (1983), Ogrodnik w ogrodzie świata.

Cztery eseje o pisarstwie Zygmunta Kubiaka (1999), Zwierciadło Sródziemnomorza. Rozmowy z Zygmuntem Kubiakiem (2002). Tworzył również eseje - Dzwony mojego kościoła (1993; II wyd. 2006) oraz uczestniczył w pracach edytorskich, m.in. M. Mochnacki: O literaturze polskiej w wieku dziewiętnastym (1985); M. Piechal: Poezje wybrane (1987), Szkice węgierskie (1990), Wiersze ostatnie (1992), Liryki (1994); Kwiaty łódzkie.

Antologia poezji o Łodzi (1982; współautor B. Stelmaszczyk-Swiontek); Feliks Rajczak in memoriam. Romantyczna krytyka i filozofia. Antologia tekstów.(l998); Wiersze, eseje i recenzje, wspomnienia (1997). Był także autorem i wydawcą licznych druków bibliofilskich. Sporadycznie tłumaczył poezję niemieckiego obszaru językowego oraz rosyjską.

Ziemowit Skibiński był związany z Łowiczem i Ziemią Łowicką przez kilkadziesiąt lat, zarówno pracą społeczną, jak i zawodową. Od lat 70-ch aktywnie współpracował z Miejską Biblioteką Publiczną, wygłaszał odczyty, przygotowywał foldery łowickich poetów (Z. Łapińskiego, S. Boguszewskiego i Z. Kostrzewy) i publikował własne prace, m.in. Motyw księgi w poezji Cypriana Norwida (1983).

W trudnym okresie życia, gdy władze relegowały go z przyczyn politycznych z UL, znalazł zatrudnienie na pół etatu w Stacji Naukowej MOBN w Łowiczu. Redagował zeszyty Stacji, pisał recenzje, zbierał informacje z Polskiego Słownika Biograficznego na temat zasłużonych łowiczan. Jego dziełem była pierwsza antologia łowickich poetów pt. Pejzaż łowicki (1986) i opracowanie poematu, urodzonego w Łowiczu poety i tłumacza. A. J. Szabrańskiego pt. Do Boga. Poeta rozmawia z Bogiem (1999).

Pierwszy egzemplarz ostatniego z wymienionych opracowań został złożony Ojcu Świętemu w czasie Jego pamiętnej wizyty w Łowiczu w 1999 r. Od 1995 r. był wykładowcą na Mazowieckiej Wyższej Szkole Humanistyczno-Pedagogicznej, gdzie prowadził wykłady z historii kultury i literatury. Publikował także w łowickich pismach, m.in. w dwutygodniku „Masovia Mater", gdzie zamieszczał fragmenty przygotowywanego żmudnie przez wiele lat opracowania pt. Podróże literackie po Arkadii i Nieborowie.

Brał czynny udział w życiu społecznym naszego miasta. Miał tu wielu niezawodnych przyjaciół i znajomych. Prowadził m.in. odczyty w Łowickim Klubie Katolickim na temat poezji romantycznej i postaci Adama Mickiewicza, służył chętnie radą i pomocą każdemu, a szczególnie młodym adeptom poezji i literatury.

Ziemowit Skibiński wysoko cenił kulturę i przeszłość Łowicza. Czynnie uczestniczył w spotkaniach i uroczystościach poświęconych ludziom zasłużonym dla miasta i regionu, tym współczesnym, jak; Jan Wegner, Tadeusz Gumiński, Zygmunt i Zdzisław Pągowscy oraz dawniej działającym: Stanisław Noakowski czy Władysław Grabski. Jego domeną była jednak przede wszystkim poezja.

Od 1993 r. stał nieprzerwanie do końca życia na czele jury konkursu poetyckiego Miejskiej Biblioteki w Łowiczu „Pierwsze wzloty". Wydane po każdej edycji konkursu zbiory wierszy były poprzedzone wstępem Jego autorstwa. Od 2002 r. był przewodniczącym konkursu organizowanego przez Łowicki Ośrodek Kultury „Książka Roku - Łowicz i Ziemia Łowicka". Był też inicjatorem, działających do dziś, Łowickich Warsztatów Literackich przy Łowickim Ośrodku Kultury.

Ziemowit pozostawił Łowiczowi wiele dobrego. Oprócz słów zapisanych w swych licznych książkach i opracowaniach, zostawił po sobie „dobrą sławę", ale przede wszystkim pamięć niezawodnego przyjaciela, dobrego kolegi, wyśmienitego nauczyciela i erudyty. Skromny, życzliwy i serdeczny w kontaktach z ludźmi, był przede wszystkim mistrzem słowa, który jak nikt inny potrafił celnie za C. Norwidem: Odpowiednie dać rzeczy – słowo!

O sobie samym pisał: „żyję w niezgodzie ze swoją epoką, stąd moja osobność i nieustępliwość wobec jej gustów. Stąd wzajem się przemilczamy, ona bardziej mnie niż ja ją, ale dzięki domowemu wychowaniu, wykształceniu i wyobraźni mogę przebywać w różnych miejscach i czasach. I na tym polega moja wolność i - w moim przekonaniu - wszelka wolność".

Wnioskując o przyznanie dr. Ziemowitowi Skibińskiemu tytułu Honorowego Obywatela Łowicza, mamy okazję uczczenia znakomitego poety, krytyka literackiego, eseisty i edytora, a jednocześnie docenienia osoby bardzo zasłużonej pracą i działalnością społeczną na rzecz naszego miasta i regionu. Przyznanie mu tego honorowego tytułu będzie wyrazem uszanowania Jego dokonań pisarskich, pracy pedagogicznej oraz woli wszystkich tych, dla których Ziemowit Skibiński pozostaje wzorem prawego człowieka, wiernego swym przekonaniom intelektualisty i erudyty.