Nagrobek wykonany został przez łowickiego kamieniarza Jerzego Michalaka. Budowa nowego pomnika na mogile Karola i Marii Rybackich kosztowała 14 500 zł i sfinansowana została przez Urząd Miejski w Łowiczu. 5 000 zł. dołożyli mieszkańcy Łowicza, którzy kupili album „I wojna światowa w Łowiczu 1914-1918” autorstwa Macieja Malangiewicza i Jacka Rutkowskiego.

Na lekko pochylonej płycie z szarego granitu umieszczone zostały imiona i nazwiska zmarłych razem z datami ich narodzin i śmierci oraz krótkie epitafium upamiętniające osobę Karola Rybackiego. Na dole płyty umieszczono napis „Mieszkańcy Łowicza 2015”. Mogiła drukarza i jego żony znalazła się na liście nagrobków, w których spoczywają osoby wybitnie zasłużone dla miasta. Z tego też powodu zostaną one zachowane i będą mieć stałe miejsce na cmentarzu.

Warto przypomnieć, że w związku z przypadającą 80. Rocznicą śmierci Karola Rybackiego, ważnej postaci na mapie działalności społecznej miasta Łowicza, PTTK Oddział w Łowiczu, 2015 rok ogłosił Rokiem Karola Rybackiego. W czasie jego trwania zorganizowano wiele wydarzeń przybliżających postać Karola Rybackiego i jego działalność.

Karol Jan Rybacki (ur. 16 stycznia 1859 w Dobryszycach – zm. 11 listopada 1935 w Łowiczu) – dziennikarz, księgarz, drukarz, wydawca, społecznik. Pracę zarobkową rozpoczynał w Warszawie m.in. w redakcji Kłosów. Przybył do Łowicza w 1881 r. Odkupił od Władysława Zajączkowskiego drukarnię, znajdującą się na Starym Rynku 12. Drukarnia wyposażona była w prasę ręczną i maszynę naciskową oraz introligatornię.

W 1897 r. drukarnia została wyposażona w nowoczesną maszynę sprowadzoną z Niemiec, ale poruszaną ręcznie. Tłoczono w niej druki urzędowe i akcydensowe, kalendarze, broszury i książki. Przy drukarni czynna była również introligatornia W 1887 r. przejął od Romualda Oczykowskiego księgarnię przy Starym Rynku, z antykwariatem, działem czasopism i artykułów piśmienniczych. Głównymi klientami księgarni, byli włościanie z Księstwa Łowickiego. Największym zainteresowaniem cieszyły się czasopisma i wydawnictwa ludowe oraz treści religijne i rolnicze.

W 1911 r. Rybacki dał początek prasie lokalnej rozpoczynając wydawanie pierwszego tygodnika w mieście Łowiczanina, który ukazywał się do 1914 r. Przed wojną Rybacki zatrudniał w swojej oficynie 12 pracowników. Po powrocie z niewoli w 1916 r. wznowił działalność drukarni i księgarni, ale nie uzyskał zgody na wydawanie pisma. We wrześniu 1918 roku przejął od Wiktora Pstruszeńskiego Gazetę Łowicką, której po wydarzeniach z 11 listopada zmienił tytuł na Łowiczanin. W 1920 r. zrezygnował z kierowania tygodnikiem. W gazecie publikował w odcinkach swoją opowieść pt. Księżanka Zocha, oraz bajki i powieści dla dzieci.

W 1930 roku urządzenia drukarni zostały w części zdemontowane przez policję. Była to konsekwencja coraz ostrzejszych wypowiedzi przeciw obozowi rządzącemu na łamach Łowiczanina. Po tych wydarzeniach Rybacki postanowił sprzedać księgarnię spółdzielni nauczycielskiej. Po jego śmierci drukarnię prowadziła do II wojny światowej, jego żona. W czasie działań wojennych we wrześniu 1939 r. drukarnia uległa całkowitemu zniszczeniu.

Karol Rybacki był jednym z organizatorów łowickiego oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego i pierwszym przewodniczącym zarządu. Relacje z działalności oddziału redagował na łamach Łowiczanina. W 1917 r. był przewodniczącym Rady Miejskiej Łowicza. W latach 1923 -1927 był członkiem Rady Miejskiej i brał m.in. udział w projekcie upiększania sali radzieckiej w łowickim ratuszu.

Wraz z Romualdem Oczykowskim był pierwszym wydawcą kart pocztowych o tematyce łowickiej. Wydał pierwsze w historii Łowicza serie pocztówek. Brał udział w przygotowaniach do uroczystej inauguracji nowego teatru przy ul. Podrzecznej, która połączona z amatorskimi przedstawieniami i wieczorkiem tanecznym odbyła się 30 grudnia 1899 r.

W drukarni Karola Rybackiego przygotowywano afisze z programem, a także kupony z cenami dla zamawiających bilety na przedstawienie, tańce lub kolację. Rybacki przygotował również na tą okazję rymowany Prolog, w którym wystąpiły miejscowe damy, przebrane w białe tuniki, symbolizujące dziewięć muz greckich.

Wiele wskazuje na to, iż Rybacki był pomysłodawcą nazwy „Eos” dla owo powstałego teatru, wziętej od imienia mitologicznej postaci bogini Jutrzenki. Aktywnie uczestniczył w życiu społecznym miasta, angażując się w działalność Resury Rzemieślniczej, Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia”. w latach 1882 – 1884 był pomocnikiem naczelnika Ochotniczej Straży Ogniowej. Występował również z Grupą Amatorskiego Towarzystwa Dramatycznego w Łowiczu.