Straty po stronie polskiej w tym wielkim zrywie narodowym wyniosły około 10 tys. zabitych i 7 tys. zaginionych, 5 tys. rannych żołnierzy oraz od 120 do 200 tysięcy ofiar spośród ludności cywilnej. Wśród Niemców było 10 tys. zabitych, 7 tys. zaginionych, 9 tys. rannych żołnierzy oraz 300 zniszczonych czołgów i samochodów pancernych.

Na pamiątkę tego wydarzenia, jak co roku w Łowiczu, 1 sierpnia o godz. 17.00 w godzinie „W”, zawyły syreny alarmowe i rozdzwoniły się wszystkie dzwony łowickich kościołów. Łowicz „zatrzymał się na chwilę”, oddając hołd poległym powstańcom i żołnierzom walczącym w czasie drugiej wojny światowej. Na cmentarzu katedralnym przy grobach żołnierzy i pomniku poświęconym Szarym Szeregom, Łowiczanie złożyli wieńce i zapalone znicze. W uroczystości wzięły udział władze samorządowe miasta i powiatu, kombatanci, poczty sztandarowe oraz mieszkańcy Łowicza.

Podczas uroczystości burmistrz Łowicza Krzysztof Jan Kaliński przypomniał kilka wydarzeń związanych z Powstaniem. „1 sierpnia 1944 roku łuny ognia nad stolicą widać było na ziemi łowickiej, która później przyjęła ponad 50 tysięcy warszawiaków uciekających ze swojego zniszczonego i spalonego miasta – mówił.

Głos zabrał również Kazimierz Szymański, mieszkający dziś w Warszawie prezes łowickiego oddziału stowarzyszenia Szare Szeregi, który podkreślił, że „Naród chciał walczyć o wolność, niepodległość, godność”. Swoimi wspomnieniami z okresu Powstania Warszawskiego podzielił się także Tadeusz Modrak, prezes Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Obwodu Łowicz.

Na zakończenie uroczystości burmistrz zwrócił się do licznie przybyłej na cmentarz młodzieży z apelem, by darzyli szacunkiem starszych ludzi z biało-czerwoną opaską na ramieniu. Tych z każdą rocznicą wybuchu Powstania Warszawskiego jest coraz mniej.

Poniżej przedstawiamy wiersz autorstwa Krystyna Kunikowskiem przeczytany podczas uroczystości.

„Godzina W”

Dziś w całym Kraju syreny zawyły.
To pamięć Powstania Warszawskiego.
To młodzież harcerska, zebrała swe siły,
By z kolan podnieść naród zniewolony
I iść do zwycięstwa.

Pierwszy sierpnia 1944 r. Godzina siedemnasta...
Pełni nadziei i energii,
Ruszyli harcerze w dzielnicach Stolicy,
Z Powiśla, Żoliborza, Ochoty, Mokotowa, Woli.
Wierzyli, że Europa pomoże i zginąć nie pozwoli.

Pięćdziesiąt tysięcy młodych powstańców,
Z „Lilijką” na piersi i gorącym sercem.
Bez uzbrojenia. Ruszyli! By wykonać rozkaz.
Alianci nie pomogli, przywódcy zawiedli.
Ci, co w kraju byli, młodzież do walki wiedli.

Padły pierwsze strzały. Śmierć zbierała żniwo.
Zabrała też naszego Brata, Rodaka, Druha.
Urodzonego na ziemi łowickiej ks. Tadeusza Burzyńskiego.
Zginął Pierwszego sierpnia,
W pierwszych godzinach rozpoczętej walki,
W Warszawie, która potem była, dla innych mogiłą.

Pamięć o Nich została – Niech Staną do Apelu!